یادداشت| بهشت روی زمین؛ لحظه‌های ناب ارادت و وحدت در آستان مهر رضوی

در آستانه طلوع خورشید ولادت پیامبر مهربانی‌ها، حرم مطهر امام رئوف (ع) گویی بهشتی می‌شود بر زمین، جایی که هر نگاه، هر زمزمه و هر لبخند، روایتی است از عشقی دیرینه.

در میان ریسه‌های نور و عطر اجابت عود و اسپند، دل‌ها به هم گره می‌خورند و روح‌ها آرام می‌گیرند. در شب میلاد پیامبر اعظم، حضرت محمد (ص) و امام صادق (ع)، حرم مطهرش غرق در نور و رنگ می‌شود. ریسه چراغ‌های سبز و سفید، همچون رشته‌هایی از نور امید در هم تنیده‌اند و کتیبه‌های رنگین و زیبا، آیات عشق و ارادت را بر تاروپود صحن و سرا نقش بسته‌اند.

اینجاست که دل‌ها به پرواز درمی‌آیند، هر گوشه‌ای داستانی از دلدادگی را نجوا می‌کند. در این میانهٔ پرشور، کودکان با شور و نشاطی وصف‌ناپذیر در میان جمعیت بازی می‌کنند، غافل از هیاهوی دنیا، تنها محو زیبایی‌ها و عظمت این مکان مقدس. جوانان، با چشمانی پر از اشتیاق و دل‌هایی سرشار از امید در جستجوی آرامشی ابدی‌اند و پیران، با نگاهی که در آن عمری از ارادت و دلتنگی موج می‌زند، اشک شوق در چشمانشان حلقه بسته و مبهوت عظمت و شکوه حرم هستند.

هر قدم در این صحن‌ها گویی سفری است به عمق وجود، به سرچشمه‌ای از پاکی و آرامش. در کنار این‌همه شور و حال، زوج‌های جوانی را می‌بینی که با لبخندی که آغاز زندگی مشترکشان را نوید می‌دهد، دست در دست یکدیگر، اولین صفحات دفتر عشقشان را در این مکان مقدس ورق می‌زنند. این آغاز شیرین، با دعای خیر امام رئوف رنگ‌وبویی جاودانه به خود می‌گیرد. از سویی دیگر، پدران عاشق، فرزندان دلبندشان را بر روی کول خود نشانده‌اند و کودکان، با چشمانی کنجکاو و پر از شادی نظاره‌گر این‌همه زیبایی و روحانیت هستند، گویی که هر لحظه تصویری ماندگار در ذهنشان حک می‌شود.

و در گوشه‌ای دیگر، دل‌های شکسته‌ای را می‌بینی که مویه‌کنان در حال التماس و نجوا با امام غریب هستند؛ اشک‌های جاری‌شان بر روی صفحات کتب انور گواه دردهای ناگفته و آرزوهای دیرینه‌ای است که به پنجره فولاد گره زده‌اند، به امید گشایش و شفا. از سقاخانه جرعه‌ای آب به نیت شفا می‌نوشند، با باوری عمیق به کرامت و لطف حضرتش. در این مکان مقدس، حاجت‌ها زمزمه می‌شوند و دل‌ها به نور ولایت آرامش می‌یابند.

این صحنه‌ها، تنها گوشه‌ای از اقیانوس بی‌کران عشق و ارادتی است که هر روز و شب به‌ویژه در هفته وحدت در حرم امام رضا (ع) موج می‌زند. در این میانهٔ عرفانی و سرشار از شور، صحن پیامبر اعظم (ص) تبدیل به کانون اصلی جشن‌وسرور می‌شود. در شب میلاد نور بساط شادمانی به سبک خودمانی و گرم پهن است؛ خادمان مهربان حرم و زائران دوست‌داشتنی امام رئوف با لبخند و آغوشی گشاده، شیرینی و گل‌های معطر پخش می‌کنند، گویی که هر قطعه شیرینی، طعم وصال و هر شاخه گل، عطر بهشت را به کام و جان زائران می‌رساند.

صدای مولودی‌خوانی با آوای دلنشین مداحان، در فضا می‌پیچد و دل‌ها را به آرامش درمی‌آورد. زائران نیز با هم‌نوایی و ذکر صلوات در این شادی شریک می‌شوند و فضای حرم را غرق در شوروشعف می‌کنند. گویی که خود بهشتیان نیز از آسمان نظاره‌گر این جشن باشکوه هستند و بر این‌همه ارادت و شور، آفرین می‌گویند.

یادداشت: فاطمه دائی بیگی

انتهای پیام/